Vannacht zat ik om kwart voor twee te schaken. Wat was er aan de hand? Via digitaal schaak ik met de jongste zoon van mijn vrouw. Dat is biologisch zo, maar gevoelsmatig is het ook mijn zoon. We kennen elkaar al 16 jaar. Hij kwam goed uit de openingsfase en ik was beter in het middenstuk. Ik stond bij de ene partij 4 punten voor en bij de andere 1 met sterke aanvalskansen. We doen iedere dag een aantal zetten. Nu had ik gisteren een hele slechte Parkinsondag. Zo stond ik voor een gesloten deur bij een vergadering die volgende week pas wordt gehouden. Mijn hersenen staan dan op wazig. Het is stil in mijn kop. Bij Parkinson noem je dat off. Toch schaakte ik door. Bij het ene spel gaf ik een strategische pion zomaar weg, bij het andere een toren. Een complete black out. Ik schrik hier dan enorm van. Word ik dement? De beruchte Parkinsondementie? Het liet me niet los en ’s nachts kon ik er niet van slapen. Daarom ben ik het bed uit geslopen en heb nog een paar zetten gedaan. Zoonlief was natuurlijk nog wakker en speelde mee. Plotseling ging de kamerdeur open en verscheen mijn wederhelft in de deuropening. Ze verklaarde mij voor knettergek en vertrok even snel als zij gekomen was. En ja, daardoor kon ik niet slapen: word ik nou knettergek, zit ik in een gevorderd stadium van dementie? Vasculaire dementie waarbij het kraantje soms open, soms dicht zit? Volgens de neuroloog is dat niet aan de orde. Maar toch, ik heb zo mijn twijfels.
Rik Bronkhorst.
Rik Bronkhorst 