Vorige week stonden Venus en Jupiter dicht bij elkaar aan de westelijke hemel in het begin van de avond. Vanaf de aarde was Venus de heldere ster en Jupiter er schuin boven of onder als de verder weg gelegen ster te zien. Toch waren ze als ver van elkaar verwijderde tweelingen waar te nemen.
Dit zette mij aan het denken over mijn eigen plaats in het heelal. Ik voelde mij vol verwondering een stipje mens op die kleine prachtige blauwe aardbol voortrazend in dat immense heelal bij volle bewustzijn. Je zou er gek van kunnen worden als je dit alles zo realiseert. Angstig misschien wel.
Gisteravond keek ik nog even naar de westelijke hemel en zag ver, ver weg Jupiter en wat later Venus dichterbij maar toch verder van ons aardlingen en elkaar verwijderd dan vorige week.
Nu voelde ik mij nog, was mij nog meer bewust, kleiner, onbeduidender dan bij de ervaring van dat grote wonder dan vorige week. Maar wat een voorrecht om te aanschouwen, te beseffen dat ik, jij, dit bij ons volle bewustzijn mogen meemaken. Mens te zijn op aarde levend in dat immense heelal.
Rik Bronkhorst.
Rik Bronkhorst 