Zwervers en muziek.

Kunt u zich dit nog herinneren, die in je hersenen doldraaiende deuntjes van Peruaanse of Boliviaanse musici in elke winkelstraat in Nederland? Jarenlang hetzelfde deuntje. Je ziet ze niet meer.

Nu was ik gisteren in Utrecht. Meerdere muziek makende mannen, vooral mannen, probeerden een paar euro’s bij te verdienen. Gitaren, een enkele viool, soms een trekharmonica, de klanken waren velerlei. En ja, een eenzame zwerver met fantasieën over zijn muzikale kwaliteiten zat op zijn hurken met tussen de knieën twee aan elkaar geknoopte bongo’s. Hij roffelde daar iets te stevig op los. Het was moeilijk om er een ritme in te ontdekken. Hoopvol keek hij mij aan. Ik liep gearmd met mijn echtgenote en we hadden het samen die dag heel goed. ‘Zal ik hem twee euro geven,’ dacht ik. Maar ook in mijn broekzak rammelde er niets. Dat geeft de makke aan waarmee bedelaars worden geconfronteerd in deze plastickaartmaatschappij.

Nu is er al sinds jaar en dag een stadszwerver in mijn woonplaats. Hij hangt dagelijks vanaf een uur of twaalf rond in de winkelstraat. Behalve op vrijdagochtend, dan is hij er vroeg bij, want dan is er volop markt op de diverse pleinen in de oude binnenstad. Ik kijk wat naar hem om. Soms spreekt hij mij aan en vraagt of ik ondergoed, sokken, shirtjes en zo nog het e.e.a. voor hem wil kopen. Dat doe ik dan bij zijn favoriete winkel, Scapino.

Nu heeft ook hij last van de plasticrevolutie. Daarom wilde hij met mij overleggen. ‘Als ik nou een pinapparaat aanschaf, dan kunnen de mensen zonder kleingeld wat aan mij overmaken’, opperde hij. ‘ Misschien maken ze dan wel iets meer over, je weet het nooit.’ Ik lachte en schudde mijn hoofd over zoveel ondernemerschap en opportunisme. Het is er niet van gekomen.

Ik tik dit verhaaltje in een verwarmde werkkamer, luxe in deze tijd. En ik realiseer mij dat ik dankbaar mag zijn. Het had ook met mij heel anders kunnen aflopen als ik wat minder geluk in mijn leven had gekend.

Rik Bronkhorst.